Bu haber 388 kere okunmuş. 18/01/2020

Paylaş Tweetle Paylaş Yorum Yap

NAZIM HİKMET/MEMLEKET

MEMLEKET/NAZIM HİKMET

15 Ocak doğum günü.

Anımsadı Nazım dostları,

o günü, dünü, bugünü.

Kendi kaleminden,

kendi dilinden yazdı, bıraktı,

kendi yaşamöyküsünü…

OTOBİYOGRAFİ

(ÖZYAŞAM ÖYKÜSÜ)

1902'de doğdum,

doğduğum şehre dönmedim bir daha.

geriye dönmeyi sevmem.

üç yaşımda Halep'te paşa torunluğu ettim

on dokuzumda Moskova'da

üniversite öğrenciliği

ve on dördümden beri şairlik ederim

kimi insan otların,

kimi insan balıkların çeşidini bilir,

ben ayrılıkların

kimi ezbere sayar yıldızların adını,

ben hasretlerin.

hapislerde de yattım,

büyük otellerde de!

açlık çektim,

açlık grevi de içinde

ve tatmadığım yemek yok gibidir

otuzumda asılmamı istediler

kırk sekizimde Barış madalyasının

bana verilmesini,

verdiler de.

otuz altımda, yarım yılda geçtim

dört metre kare betonu.

elli dokuzumda on sekiz saatte uçtum

Prag'dan Havana'ya.

Lenin'i görmedim

bulundum tabutunun başında 924'te.

961'de ziyaret ettim Anıtkabir'in de.

partimden koparmaya yeltendiler beni

sökmedi.

yıkılan putların altında da ezilmedim.

951'de bir denizde genç bir arkadaşla

yürüdüm üstüne ölümün.

52'de çatlak bir yürekle

dört ay sırtüstü bekledim ölümü.

sevdiğim kadınları delice kıskandım.

hiç haset etmedim Şarlo'ya bile.

aldattım kadınlarımı.

konuşmadım arkasından dostlarımın.

içtim ama akşamcı olmadım.

hep alnımın teriyle çıkardım

ekmek paramı ne mutlu bana.

başkasının hesabına utandım.

yalan söyledim

yalan söyledim

başkasını üzmemek için;

ama durup dururken de

yalan söylemedim.

bindim tirene, uçağa, otomobile,

çoğunluk binemiyor.

operaya gittim,

çoğunluk gidemiyor.

adını bile duymamış operanın.

çoğunluğun gittiği kimi yerlere de

ben gitmedim 21'imden beri

camiye, kiliseye, tapınağa

havraya büyücüye ama

kahve falıma baktırdığım oldu.

yazılarım otuz kırk dilde basılır;

Türkiye'mde Türkçemle yasak.;

kansere yakalanmadım daha

yakalanmam da şart değil.

başbakan filân olacağım yok

meraklısı da değilim bu işin.

bir de harbe girmedim.

sığınaklara da inmedim

gece yarıları

yollara da düşmedim

pike yapan uçakların altında;

ama sevdalandım altmışıma yakın.

sözün kısası yoldaşlar!

bugün Berlin'de kederden

gebermekte olsam da,

insanca yaşadım diyebilirim

ve daha ne kadar yaşarım

başımdan neler geçer daha

kim bilir?

nasıl bilebilirim?

(11 Eylül 1961 / Doğu Berlin)

Y. CEMİL YAVUZ