NAZIM HİKMET
NAZIM HİKMET/MEMLEKET
MEMLEKET/NAZIM HİKMET
15 Ocak doğum günü.
Anımsadı Nazım dostları,
o günü, dünü, bugünü.
Kendi kaleminden,
kendi dilinden yazdı, bıraktı,
kendi yaşamöyküsünü…
OTOBİYOGRAFİ
(ÖZYAŞAM ÖYKÜSÜ)
1902'de doğdum,
doğduğum şehre dönmedim bir daha.
geriye dönmeyi sevmem.
üç yaşımda Halep'te paşa torunluğu ettim
on dokuzumda Moskova'da
üniversite öğrenciliği
ve on dördümden beri şairlik ederim
kimi insan otların,
kimi insan balıkların çeşidini bilir,
ben ayrılıkların
kimi ezbere sayar yıldızların adını,
ben hasretlerin.
hapislerde de yattım,
büyük otellerde de!
açlık çektim,
açlık grevi de içinde
ve tatmadığım yemek yok gibidir
otuzumda asılmamı istediler
kırk sekizimde Barış madalyasının
bana verilmesini,
verdiler de.
otuz altımda, yarım yılda geçtim
dört metre kare betonu.
elli dokuzumda on sekiz saatte uçtum
Prag'dan Havana'ya.
Lenin'i görmedim
bulundum tabutunun başında 924'te.
961'de ziyaret ettim Anıtkabir'in de.
partimden koparmaya yeltendiler beni
sökmedi.
yıkılan putların altında da ezilmedim.
951'de bir denizde genç bir arkadaşla
yürüdüm üstüne ölümün.
52'de çatlak bir yürekle
dört ay sırtüstü bekledim ölümü.
sevdiğim kadınları delice kıskandım.
hiç haset etmedim Şarlo'ya bile.
aldattım kadınlarımı.
konuşmadım arkasından dostlarımın.
içtim ama akşamcı olmadım.
hep alnımın teriyle çıkardım
ekmek paramı ne mutlu bana.
başkasının hesabına utandım.
yalan söyledim
yalan söyledim
başkasını üzmemek için;
ama durup dururken de
yalan söylemedim.
bindim tirene, uçağa, otomobile,
çoğunluk binemiyor.
operaya gittim,
çoğunluk gidemiyor.
adını bile duymamış operanın.
çoğunluğun gittiği kimi yerlere de
ben gitmedim 21'imden beri
camiye, kiliseye, tapınağa
havraya büyücüye ama
kahve falıma baktırdığım oldu.
yazılarım otuz kırk dilde basılır;
Türkiye'mde Türkçemle yasak.;
kansere yakalanmadım daha
yakalanmam da şart değil.
başbakan filân olacağım yok
meraklısı da değilim bu işin.
bir de harbe girmedim.
sığınaklara da inmedim
gece yarıları
yollara da düşmedim
pike yapan uçakların altında;
ama sevdalandım altmışıma yakın.
sözün kısası yoldaşlar!
bugün Berlin'de kederden
gebermekte olsam da,
insanca yaşadım diyebilirim
ve daha ne kadar yaşarım
başımdan neler geçer daha
kim bilir?
nasıl bilebilirim?
(11 Eylül 1961 / Doğu Berlin)
Y. CEMİL YAVUZ