24 Kasım

Öğretmenler Günü, dündü.

Bugün de 25 Kasım günü.

Bir günde her şey söylendi,

yazıldı çizildi.

Peki, bitti mi?

Konu öğretmen-öğrenciyse;

bir gün değil, binlerce gün

olsa bile az gelir.

Dava, insan yetiştirmektir.

İğneyle kuyu kazmak gibidir.

O kuyudan su çıkarabilmektir.

Üstünde fidan üretebilmektir.

Meyvesini alabilmektir.

Bambu ağacını Çinliler,

şöyle yetiştirirler:

İlkin, ağacın tohumu ekilir.

Sulanır ve de  gübrelenir.

Birinci yılda tohumda,

bir değişiklik olmaz.

Tohum ise yeniden

sulanarak  gübrelenir.

İkinci yılın sonunda da

dışarıya bir filiz vermez.

Üçüncü ve dördüncü yıllarda da,

her yıl bu yapılanlar tekrar edilir;

bambu tohumu sulanır, gübrelenir.

İnatçı tohum, bu yılda da filiz vermez.

Çinliler büyük sabırla, beşinci yılda da,

bambuya su ve de gübreye devam ederler.

Ve nihayet beşinci yılın sonlarına doğru,

bambu yavaş yavaş, yeşermeye başlar.

Altı hafta gibi kısa bir süre içinde de,

yaklaşık 27 metrelik boyu yakalar.

Burada, akla gelen ilk soru şudur:

Bu bambu ağacı, 27 metre boya

bu altı haftada mı ulaşmıştır;

yoksa 5 yılda mı ulaşmıştır?

Sorunun yanıtı tabi ki beş yıldır.

Sabırla, ısrarla tohum 5 yıl süresince

eğer sulanmasaydı, gübrelenmeseydi,

bu ağacın büyümesinden ve de hatta;

var olmasından söz edilebilir miydi?

Elbette ki hayır! Söz edilemezdi.

İşte böyle, gerçek öğretmenler de,

bambu ağacını yetiştiren Çinliler gibi,

ilköğrenimden ortaöğrenim sonuna kadar,

öğrencilerini sabırla eğitir; onları yaşama,

ve geleceğe hazırlar.

Bir lise müdürünün Amerika’da,

her yıl okulun öğretime açılışında

öğretmenlere şu söyledikleri,

oldukça düşündürücüdür:

“Ben, Nazi toplama kamplarından

sağ kurtulabilenlerden birisiyim.

Gözlerim, bugün hiçbir insanın

görmemesi gerekenleri gördü.

Üstün eğitimli mühendislerin

inşa ettiği  o “gaz odaları”…

Çok iyi yetişmiş doktorların

“zehirlediği” nice çocukları…

İşini en iyi bilen hemşirelerin

öldürdüğü o nice bebekleri…

Çoğu lise-üniversite bitirmiş

görevlilerin vurduğu-yaktığı kadınlar…

Ben, işte hep bu yüzden eğitimden

kuşku duyuyorum.” der.

Ve yine devam eder.

“Sizlerden beklediğim şudur.” der:

“Öğrencilerin ‘insan olması’ için

var gücünüzle çabanızı harcayın.”

Çabalarınız, bilgili canavarlar,

becerikli psikopatlar üretmesin.

Fizik,  kimya  ve  matematik vb,

öğrencilerinizin daha fazla insan

olmasına  yardımcı  olursa  eğer;

o zaman kalıcı önem ve anlam taşır.”

Evet, bütün dava, insan yetiştirmek!

Başka insanlara, haklara, adalete, akla,

düşünceye, yaşama, doğaya, canlıya

saygılı insan yetiştirmek!...

Evet,  dava insan  yetiştirmek!

Dünyanın en değerli, en zor işi!

Gerçek öğretmen, birey-toplum için,

Uykulu durumdaki insanlar üzerine

saçılan, beklenmedik buzlu su gibi!

Öğrencilerini sürekli uyanık tutan,

olaylar karşısında duyarlı yapan,

derinlerde etkiler bırakandır.

Bu nedenle ve öncelikle insanlığın,

insana saygılı, insan haklarına bağlı,

donanımlı öğretmenlere ihtiyacı var.

Bir ülkede öğretmenlik ve öğretmenler,

gerekli ve yeterli niteliğe ulaşamadıkça;

hangi sistem ve araçlar bulunsa da bile,

bunlar hiçbir zaman gerçekleşemez.

Halkına düşman ve de zalim olan,

değerlerine yabancı bireyler yerine;

“iyi insan olma” hedefinde

“iyi insanlar yetiştirmek de”

hem zorunlu ve gereklidir de!

Demelidir ki kendine:

“İnançlarım sadece beni;

insanlığım herkesi ilgilendirmekte.”

YAVUZ CEMİL YAVUZ