FETRET DEVRİ Mİ? ...

NEFRET” DEVRİ Mİ? 

PEKİ NEREYE KADAR? 

Bilenler bilir; 

Osmanlı’da 1402 ile 

1413 arasında süren 

kargaşalık dönemine, 

“Fetret devri” denilir.

“Fetret” sözcüğü, köken

olarak Arapça. 

Devam etmesi gereken 

normal, olağan bir gidişin, 

yönetim kaynaklı olaraktan, 

kesintiye uğraması demektir. 

Yani bir memleketteki işlerin, 

hiç de olmaması gereken bir 

şekilde, yani beklenenin

tersine işlemesidir.

Osmanlı’da işler öyle bir hale

gelir ki, sultan Bayezid’in dört oğlu

arasında çıkarak sürüp giden taht,

iktidar kavgaları nedeniyle, on bir

yıl süren yönetememe ve kargaşa

döneminin adı olan Fetret Devri 

sonunda, Osmanlı birliği dağılır. 

Ankara savaşı ile parça parça ve 

bütün moralini de yitirmiş olan 

Osmanlı, kendini toparlayıp da 

birliğini yeniden sağlamakta 

çok çok zorlanır.

11 yılın sonunda, çok ağır mı ağır,

devasa maliyetiyle ve katliamlarla

binlerce ölüyle, dökülen kardeş

kanları ile süren kargaşa içinde, 

dağılan birlik yeniden sağlanır.

İşte, Osmanlı’daki bu uğursuz 

dönem “Fetret Devri” olarak

anılır.

Anayasa yoktu; yasa, hukuk,

yazılı kurallar yoktu. 

Artık modern zamanlardayız. 

Cumhuriyet’in 98. Yılı’ndayız.

Anayasa, yasa, hukuk, kural

yokmuş gibi adeta taht-iktidar

kavgalarına tanık olmaktayız.

Sanki ülkenin iktidar kavgaları

içine yuvarlandığı tarihin kötü

tekrarındayız. 

O “Fetret Devri”nde saltanat, 

hanedan ve şehzadelik vardı ve 

taht kavgaları olağan sayılırdı. 

Oysa bugün “Cumhuriyet” var.

Yazılı bir anayasası, yasaları var.

Onlarca yıllık demokrasi deneyi 

sonucunda oluşmuş kuralları ve

kurumları var. 

Demokrasinin gelenekleri var. 

Demokrasi denilen zamanlarda, 

seçimle gelip seçimle gitme var. 

Halk iradesine boyun eğme var. 

Barış  içinde bir arada yaşama, 

kendi  gibi olmayana saygı var. 

Hoşgörü, kabullenme vs vs var. 

Demokrasi denilen zamanlarda 

yaşanan, alışılan temel haklar,

özgürlükler var. 

Haklara saygı, hukuk üstünlüğü, 

güçler  ayrılığı ve de adalet var. 

Etnik, dinsel, mezhepsel ayrımları 

kaşımak yok, dışlamak yok.

“Kendini ne sanırsan” başkayı da 

öyle saymak ve kabul etmek var.  

Tek seslilik yerine çok seslilik var. 

Tac yok, taht  yok, sultanlık yok; 

halkın iradesi ve halkın gücünün 

temsil yeri ve ifadesi demek olan 

Türkiye Büyük Millet Meclisi var. 

Gücün tek elde toplanması yok, 

güçler ayrılığı var. 

Düşünceleri  özgürce ifade etme, 

halkın sesi  basın özgürlüğü var. 

Mutlak iktidar yok; denetlenen, 

hesap verebilen iktidarlar var. 

Ve “muhalefet etme hakkı” var. 

Yurttaşların hak arama, protesto, 

gösteri ve yürüyüş hakları var. 

Demokrasi-demokratik yaşam, 

ilkeleri var.

Hele hele Türkiye Cumhuriyeti

Devleti’nin kurucusu Atatürk var.

Evet, 1402-1413 arasında Osmanlı’da, 

Anadolu’da taht ı iktidar kavgasında, 

kardeş kanları döken o karmaşada 

o uğursuz “Fetret Dönemi” var. 

Bugün gelinen noktada nicedir, 

üzerimizde ağır karabasan var. 

Korkularımızın en büyüğü olan, 

ülkenin, milletin birliği bütünlüğü; 

Türkiye Cumhuriyetinin istikbali, 

istiklali, endişesi ve  korkusu var.

Demokrasi, millet egemenliği

endişesi, kaygısı var. 

Ardında kim yok, kim var;  

lakin en kötüsü de nicedir 

memleketimizin dahilinde,  

ne yazık ki ve maalesef 

bir “Nefret Devri” var

Peki, böyle nereye kadar?

YAVUZ CEMİL YAVUZ