Bu haber 573 kere okunmuş. 19/09/2022

Paylaş Tweetle Paylaş Yorum Yap

Hiç merhaba dedin mi kendine? Nasılsın, iyi misin, diye hatırını sordun mu? Karşına alıp hiç sohbet ettin mi, gerçek anlamda? Benden memnun musun, sana iyi davranıyor muyum dedin mi? Çevrendeki herkesi memnun etmeye çalıştın mı? Ya sen, onun memnun ve mutlu olması için ne kadar uğraş verdin? Başkalarının mutluluğu için o kadar çabaladın da, o uğraşı; kendin için de yaptın mı? Hâlbuki her yalnızlığında, üzüldüğünde, sevindiğinde, başarılarında hep o vardı. Onunla konuşur, dertleşir, bazen iyi anlaşır bazen de kavga ederdin. O, seni yalnız bırakmaz, kimseler olmadığında hep yanındadır. Her bunaldığında, bir işin başlangıcında, ortasında, sonunda onunla anlaşıp karar vermeye çalışırdın. Günün sonunda, özellikle muhasebe yapar, anlaştığın sürece sakinleşir, huzur bulur, öyle yastığa başını koyardın. Kimden bahsediyorum? İçindeki senden…

Başkalarının bizim için planladığı hayatı bilmeden, anlamadan yaşarız. Bize dayatılan öğretilerin ne kadar doğru olduğunu sorgulamadan başkaları ne der, ne düşünür diye yaşayıp dururuz. Kendimizi tanıyamadan; ne yeteneğimizi keşfetmiş, ne de istediklerimizi yapabilmiş, mutsuzluk ve yalnızlık içinde göçeriz bu dünyadan.

Benliğimizin ne kadar farkındayız acaba?  Kişi bu dünyaya kendini gerçekleştirmek için, içindeki gücün keşfini yapmak için gelmiştir. Ancak dünyanın karmaşasından, telaşından, gürültüsünden ve çevresindeki kuru kalabalıklardan bu durumun farkına varamaz. İnsan kendisini iyi tanımadan verimli ve etkili bir hale getiremez. Kendisinin neler beklediğini, beklentilere ulaşmak için neler yapabileceğini, dünyada var oluş amacını, bu amaca uygun olarak yapması gerekenleri düşünce yoluyla öğrenip hayata geçirebilir. Kanuni döneminin ünlü şairi olan Âşık Çelebi’nin de söylediği gibi:

“Cihân-ârâ cihân içindedür arayı bilmezler

Ol mâhîler ki deryâ içredür deryâyı bilmezler” diyor.

Acaba tıpkı denizin içinde olup da denizi bilmeyen, tanımayan balıklar gibi, ne dünyayı ne de kendimizi mi tanıyoruz?  Kim bilir belki de kendimizi hiç tanımıyoruz.  Dünyaya gelen her insan kendini anlamlandırma çabasındadır. Varlığını anlamlandırmak ve özelliklerini keşfetmek istiyor.  Huzurlu bir yaşam için, dünyadaki sayılı günleri geçirirken yetenek ve potansiyelinin farkına vararak, kendi hikâyemizi gerçekleştirebilmektir yaşam.

İnsanoğlu, kendi yeteneklerinin ve sınırlarının farkına varmaya başladığında, kendini tanırken başkalarını da tanıma fırsatı bulmaya, kendi içimizde yolculuğa çıkarken aslında yaşadığı evreni de tanımaya dikkat çeker. Sıradan yaşanan, bu zamana kadar dikkatimizi çekmeyen, yaratılmış muhteşem güzelliklerin farkına varıp görmeye başladığımızda hayretler içinde kalırız. Köpeğin havlaması, kedilerin miyavlaması, gecenin sessizliğinin sesi, organlarımızın sesi, bedenimizin bir sistem içinde düzenli çalışması gibi sıradan durumlar dikkatimi çekmeye başladı.  Bu yolculukta bir yandan kendimizi keşfederken bir yandan da aklımızın ermediği evrenin farkına varmaya başlarız. Biz merak etmesek de, özgür olan aklımız soruyor, merak ediyor ve öğreniyor.  Öğrendiklerimiz ise bizi kendimize getiriyor. Ben neden boş duracakmışım? Her organım ayrı ayrı görevlerini, her gün aksatmadan yerine getiriyor. Bana hizmet ediyor. Benim de bu dünyada mutlaka bir görevim ve amacım olmalı. En azından hücrelerim için hakkını vermeliyim, yaşamın.

Buradan yola çıkarak söylemeliyim ki, Okullar açıldı, yeni eğitim ve öğretim yılı başladı. Anneler ve babalar çocuklarına derslere önem verdikleri kadar yeteneklerinin de ortaya çıkmasına önem versinler. Sevdikleri alanda her insan başarılı ve mutlu olur. Müziğe, resme, spora ilgi duyalım. Derslerde başarılı olmada sanatların ve sporun büyük katkısı var. Herkes doktor, mühendis olacak diye bir durum da yok. Hayatı, eğitimi çocuklara zindan etmeyelim. Okumayı, öğrenmeyi, ders çalışmayı zevkli hale getirirsek bundan çocuk da aile de kârlı çıkacaktır.

Satırlarımı Derviş Yunus’un sözlerine bırakıyorum,

Beni bende demen, bende değilem

Bir ben vardır bende, benden içeru

AYŞEGÜL AKAY

YAZAR