Bu haber 683 kere okunmuş. 04.12.2020 Cuma 07:47

Paylaş Tweetle Paylaş Yorum Yap

BURHANİYE BELEDİYESİ KENT KONSEYİ ENGELLİ MECLİS BAŞKANI MEHMET AKİF AKÜZÜM TARAFINDAN YAPILAN BASIN AÇIKLAMASINDA ŞÖYLE DENİLDİ: Sayın Basın Mensupları, Sevgili engelli arkadaşlarım; 1992 yılında Birleşmiş Milletler; Genel Kurulu'nun 47/3 sayılı kararı ile 3 Aralığı Dünya Engelliler Günü olarak kabul etti. Dünya Engelliler Gününün kabul ederken, “Toplumun ve toplumun her alanında engelli bireylerin haklarını ve refahını teşvik etmeyi ve engelli bireylerin durumuna dair politik, sosyal, ekonomik ve kültürel yaşamın her alanında farkındalığı” arttırmayı amaçlamaktaydı. Bugün çeşitli açıklamalar yapılacak. Engelli hakları konusunda, her açıklama yapan kendi durduğu yerden bardağın boş ya da dolu yanını anlatan söylemlerde bulunacak. Kimi kazandığımız haklardan söz edecek uzun uzun, kimi kazanmamız gereken haklardan. Kimimiz, zaten haklarımız olanları, bize verilmiş olan lütuflarmış gibi kabul edip sevineceğiz. Bu günde, önceki günkü, dünkü, bu günkü hatta az önce yaşadığımız engellemeleri yaşanmamış gibi yapacağız. Kimimiz ise, yaşadığımız zorluklardan veya alamadığımız haklardan dolayı üzüleceğiz, umutsuzluğa kapılacağız. Tabii ki engelliler ile ilgili daha da çıkması gereken yasalar var, ama aslında engellilerin temel sorunu yasaların eksikliği değildir. Var olan yasaların hükümetlerce yeterince uygulanmamasından ve toplumun engellilere bakışından kaynaklanmaktadır. Ama en çok da bizlerin haklarımızı yeterince ve birlikte savunmamamızdandır. 5378 sayılı engelliler hakkında kanun; “Bu Kanunun amacı; engellilerin temel hak ve özgürlüklerden faydalanmasını teşvik ve temin ederek ve doğuştan sahip oldukları onura saygıyı güçlendirerek toplumsal hayata diğer bireylerle eşit koşullarda tam ve etkin katılımlarının sağlanması ve engelliliği önleyici tedbirlerin alınması için gerekli düzenlemelerin yapılmasını sağlamaktır.” der. Peki, biz engellilerin ve engelli ailelerinin, toplumsal hayata diğer bireylerle eşit koşullarda tam ve etkin katılımımız sağlanıyor mu? Anayasanın 10 Maddesine (2010 yılı referandumunda ) ilave edilen cümlede pozitif ayrımcılık gereği ''engelliler hakkında alınacak tedbirlerin eşitlik ilkesine aykırı olamayacağı'' ifadesi yer alır. Ve Anayasamızın 42. maddesinin 8’inci fıkrası; “Devlet, durumları sebebiyle özel eğitime ihtiyacı olanları topluma yararlı kılacak tedbirleri alır”. Diye haykırırken, 5378 Sayılı Engelliler Yasası Madde 15; te'' Hiçbir gerekçeyle engellilerin eğitim alması engellenemez. Engelli çocuklara, gençlere ve yetişkinlere, özel durumları ve farklılıkları dikkate alınarak, bütünleştirilmiş ortamlarda ve engelli olmayanlarla eşit eğitim imkânı sağlanır.'' Diye çırpınırken, Daha geçen sene TÜRKİYE’NİN AKSARAY KENTİNDE BU YASALARA RAĞMEN KENDİNİ BİLMEZ GÜRUHUN GIRTLAKLARINI YIRTARCASINA KENDİ ÇOCUKLARI İLE AYNI OKULA GİDEN ENGELLİ ÇOCUKLARIN YUHALANMASINI UNUTTUK MU? Bu acıklı durum; Türkiye’de engelli bireylere yönelik üretilen çalışmaların sorunlara çözüm olmadığının, sorunların çözümünde engelli birey ve ailelerinin yalnız bırakıldığının, sonuçta da ruhsal yönden sorun yaşayan yeni bireylerin topluma katıldığının en güzel görüntüsü değil mi? Anayasanın 49. maddesi; “Çalışma, herkesin hakkı ve ödevidir.” diyor da, Peki, devlette engelli kadroları boş dururken neden işsiz geziyor engelliler? Anayasanın 50. maddesinin 2. fıkrası;'' Bedenî veya ruhî yetersizliği olanların çalışma şartları bakımından özel olarak korunurlar''. Diyorken; Çalışma şansı bulabilen bir avuç engelli emekçi en ağır koşullarda çalışabiliyor? Anayasa 70. madde; “Her Türk kamu hizmetlerine girme hakkına sahiptir” ve Anayasa 70.Madde 2. fıkra; “Hizmete alınmada, görevin gerektirdiği niteliklerden başka hiçbir ayırım gözetilemez.” Diyor da; Neden hem kamuda hem özel şirketlerde engelli kadroları boş duruyor? Neden en gelişmiş kentlerimizde bile engelli arkadaşlarımız rahatça gezemez cadde ve sokaklarda? Neden hiçbir engelli arkadaşımız tekerlekli sandalyesiyle rahatça şehiriçi ve şehirlerarası yolculuk yapamaz? Bunlar yaşadıklarımızdan bir kaçı, Bunlar aklımıza geliverenler, Bunlar haberimizin oluverdikleri. Daha yüzlerce, binlerce, on binlerce, sayarız her birimiz. Hem yasalara, anayasaya hatta uluslararası yasalardaki maddelere rağmen! Peki sorun ne? Sorun; uygulayıcıların eksiklerinden çok; Söylemeye dilim varmıyor ama KABAHATİN ÇOĞU BİZİM ŞEKER KARDEŞİM. Öyle ya; Bize yapılanlara yok muş gibi yapı veriyoruz. Gördüklerimizi görmeyi veriyoruz. Duyduklarımızı duymayı veriyoruz... Kısacası veriyoruz, veriyoruz, veriyoruz. Oysa yokmuş gibi yapmamamız gerek, Oysa duymamız gerek Oysa görmemiz gerek... Kısaca gerekiyor. Birlikte olmamız, sorunlarımıza hep birlikte sahip çıkmamız gerekiyor. KISACA ŞEKER KARDEŞLERİM; Biz bizimle gönülden birlikte olmazsak, başkası bizimle nasıl gönüllü olur? Kendi sorunlarımızı tartışmak için, Kendi sorunlarımızı anlatmak için, Kendi sorunlarımıza hep birlikte çözüm bulmak için... Sorunlarımızı bulup, konuşup, tartışıp çözmeye çaba harcamak için… Biz birlikte varız demek için… Engelli meclislerinde, Engelli derneklerinde kısaca bütün engelli platformlarından yer almalıyız omuz vermeliyiz sorunlarımıza hep birlikte çözüm aramalıyız. Belki bu gün Salgın sebebiyle kendimizi korumak için yeterince birlikte olamıyoruz. Ama bu günler geçecek, yine döneceğiz kendimize. O günlerde yine daha sık birlikte olmak, sorunlarımıza sahip çıkmak için bir araya gelmeliyiz. Yarının yeni sorumluluklar içeren yeni bir gün olduğunun farkında lığıyla. Dünya engelliler gününüz kutlu olsun. Saygılarımı sunuyorum.